ராஜினி திராணகம : 20 ஆண்டு நினைவு

ராஜினி திராணகம : 20 ஆண்டு நினைவு
*************************************


Keeping memories alive 20th anniversary of Rajani’s assassination
*****************************************************************

by Dayapala Thiranagama
************************

One night in 1983, soon after midnight Rajani woke me up and whispered to me that she had been asked to treat an injured boy from the Iyakkam (movement). For her, this was an act of compassion by a doctor towards her patient. For me it was a political act. I was frozen. I turned back and slept. I was caught up in the agony of belonging to the oppressor and the woman I dearly and unconditionally loved trying to ‘liberate’ her own community by undertaking her bit in the struggle. This whisper and the brief political argument that followed opened cracks in our relationship which grew wider and wider.
Rajani had an enormous influence on those around her. She was a mother of two young children, Narmada aged 11 years and Sharika aged 9 years respectively, at the time of her death. She was 35 years old. Rajani had begun to demonstrate an extraordinary courage and vision in her political activism defending human rights and took an uncompromising position whenever these rights were violated. The armed confrontation between the Tamil Tigers and the IPKF was at its peak at the time and no dissent was tolerated. She had had links with the LTTE and had treated injured Tamil militants before at the inception of Tamil tiger militancy. Then they were only a small band of armed men. Times had changed. Her assassins had been waiting for her on her way home after work at the Medical Faculty and she was gunned down near her home in Kokuvil, Jaffna on 21st September 1989 about 4.00pm.They came behind and called her by name. Then she was still sitting on the bike, turned back and looked at them. Eyewitnesses say that she tried to cover her forehead with her bare hands seeing the gunmen pointing the pistol at her head. They demonstrated extraordinary cruelty against a woman who had only her bare hands to cover her head against the bullets. Even after she fell on the ground they shot the back of her head with two bullets to make sure that she would not be alive to criticise them again. They showed no mercy towards the woman who had showed them such compassion and had treated them when they were injured. Her young daughters hearing the gun shots wondered who the victim would be this time.
The purpose of this account is to make some personal reflections and analysis on the life shattering individual experiences suffered by us as a young family in the unprecedented political upheavals for decades simply because we did not wish to be just observers. It also attempts to trace the political journey of two individuals with an intimate relationship in relation to the wider political process that engulfed the country.
First meeting
I met Rajani in September 1976 when the student unrest was rapidly spreading within Sri Lankan universities and there was a renewed militant student activity among the university students. An innocent student, Weerasuriya at Peradeniya had been gunned down by the police and the student militancy grew stronger in the face of such atrocities against the student movement. These were extraordinary times. The political unrest in the country had already begun to change our lives and our lives in turn were set to change the political course of the country, even in a small way, to a point of no return. I had just come out of prison for the second time after spending long years in prison in 1976. Rajani, a young Tamil woman with Christian religious background and radical political thinking had just started to influence the medics at the Colombo Medical Faculty with her thirst for justice and democracy against a repressive state apparatus that had a hallmark of historical discrimination and violence against Tamils. I had just become a university academic by this time. When we met and forged our relationship it was clear that our lives would never be the same again, for us, as well as our children who were yet to be born. We got married on 28 August 1977 in Colombo, without a ceremony, in the midst of anti- Tamil riots in Colombo. On the day we got married we stayed in Rathmalana with a Sinhalese friend of mine and her father loaded his shot gun and kept awake all night in order to protect us as a number of Tamil families had been attacked on the previous night in the neighbourhood. Our marriage brought together two ethnically, socially, politically and culturally diverse individuals into a relationship based on human understanding and deep love which appeared unshakable at the time. Once she wrote to me saying that her love for me was as deep as the ocean. With all these differences, one of the most interesting issues was how far our loving relationship with all its complexities would serve to protect our marriage during a politically divisive time when the two communities were at war and in which the Tamil minority was at the receiving end. Both Sinhalese and Tamil popular cultures had been at war with each other and the Sinhalese considered their culture was superior.
Ethnic differences
Our ethnic differences would have appeared unbridgeable at the very beginning, as I was a product of the 1956 Sinhalese Buddhist social mobility that had been created by my parents’ generation of people who were part of the Panchamaha Balavegaya. (Sanga, weda, guru govi, and kamkaru) and in turn the 1956 and its perpetuation. Its ideology had shaped our thinking and political outlook as young people who had very little to do with the Tamil community and understanding of their issues. The political issues Rajani tried to grapple with as a young medic had in fact become intractable due to the ideological and political outlook perpetuated by the 1956 social mobility amongst the Sinhalese youth, which discriminated against the minorities in Sri Lanka. This was a big advantage for the JVP to build their pro- Sinhalese political project in the late 60’s, throughout the 70’s and 80’s. Rajani was able to understand this political trend when she studied and worked in the Sinhalese areas and in Colombo. The JVP’s pro Sinhalese project showed that the Tamil democratic struggle had to be fought by the Tamil themselves as it did not accept the Tamils had specific democratic and political grievances to be resolved. It was this kind of political rejection in the Sinhalese South that drew people like Rajani to support militant organizations in the Tamil community.
Social class
Socially, we belonged to two different social classes. Rajani had a middle class upbringing in Jaffna. I was brought up in a poor peasant family in the South and the only life chance opened to me was education. As a young boy I had walk to my school miles and miles with my bare feet. My childhood poverty and deprivation and how I had to overcome these as a young boy was very distressing to Rajani to the extent that I never wanted to explain the full extent of my past to her beyond a certain point. It was a lottery that I managed to succeed in my education. Rajani had no issue whatsoever about my social class vis-à-vis her middleclass background. She defended me strongly within her own middle class family members and outside whenever it came to their attention that I had not been living up to their middle class norms.
We were also politically different and in reality these political differences played a divisive role in our marriage. I had near religious belief in the Marxist-Leninist/Maoist political agenda and Rajani wanted to apply the revolutionary success stories in other countries to Sri Lanka as pragmatic examples of social justice. It was also due to this pragmatism that Rajani became closer to the Tamil Tigers in her own political journey. In the same way this core ideological belief of pragmatism benefited her to turn her energy and emotions into human rights campaigning later in her political life when she left the Tamil Tigers.
When I met Rajani I had only just left prison I still had scars of torture all over my body and while in prison I had never expected to live again let alone have a relationship. Rajani showed extraordinary courage to accept me as I was with all the differences between us, with my own social and political past which was such a contradiction to her own middle class life and aspirations. She had to battle it over with her family. Rajani had accepted that I would one day leave her and go in order to fulfil my political responsibilities. It was also accepted we would not meet again once I left the family. My generation had undergone a tremendous change in their mind set and all our personal needs and aspirations had to be suppressed for political justice and the emancipation of the poor. We also had a very deep sense of family ties and gratitude and the need to provide for our parents who underwent untold sufferings to bring us up. This sentiment and obligations we had suppressed in the belief that social justice followed by the armed revolution would resolve this for ever. Rajani had been coming to terms with a life with our children without my presence and her expressed determination to look after them on her own. This idea was no longer sustainable when the demands upon us required us to sacrifice our expectations and throw away our perceived traditional roles. This is what exactly Rajani did. We thought at the time that even if we were not there our children would be looked after by others, particularly our comrades.
1983 anti-Tamil riots
The 1983 anti- Tamil riots had an unprecedented influence on every Tamil’s conscience and their dignified existence became untenable: either you had to accept your unequal status and keep quiet or you had to fight for justice and democracy. For the Tamil community it seemed there was no way out.However, Rajani was still unclear about the political line to be taken in search of justice and democracy. My views were clear in this regard. I never wanted to join any political organisation which would not allow you to get out if you disagreed with them. Without that kind of internal democracy it becomes a very dangerous affair if they take up arms. Additionally, here was another issue which we did not pay adequate political attention to as youthful political minds: even nominal parliamentary democracies could withstand armed struggle and demonstrate flexibility in recreating political space defeating the resolve of armed combatants. In Sri Lanaka still the political space had not been closed. We were in a hurry and the political space for the democratic struggle had not been exhausted. The failure of the JVP armed struggle in 1971 and 1987-89 as well as Tamil Tigers’ recent military defeat has to be viewed in this context, despite its own organisational and structural weaknesses.
Rajani’s pragmatic mind and her compassion were drawn to the Tamil Tigers’ political project. Rajani left for England in 1983 on a commonwealth scholarship and by the beginning of 1984 Rajani had joined the Tamil Tigers in London. I visited Rajani in May 1984 in London. Following a very painful but comprehensive discussion it appeared that there was no space for the continuation of our marriage except our joint responsibility for our daughters. We decided to part and I went back to Colombo. Rajani had become a seemingly unwavering member of the Tamil Tigers’ military project. Once our relationship had appeared to be unshakable but there were no guarantees in a time of war that we could maintain it with such divergent political views. The deep human love that brought us together over our differences had vanished for forever ever. Rajani became very distressed but her political loyalty was placed above the loyalty that had existed in our relationship. We had decided to go our own ways as our political and personal differences were irreconcilable. Our differences had their own dynamics in a relationship that became dysfunctional.
After a couple of months of my return to Colombo, Rajani had resigned from the Tamil Tigers. She wrote a letter to me breaking the news and assured me that our relationship was still as strong as during our happiest times. Rajani acknowledged our separation in these words in all my trials and tribulations you stood by me in strong love but I was cruel to you…Rajani was always open and frank. For me still there was no guarantee that it could ever be the same again. On my part I had moved on. During this time the political suppression had become acute and I was keeping a low profile. Rajani would now be returning home to her beloved people and Jaffna, to resume her work in the University after completing her Phd.
Rajani arrived in Jaffna in 1986. She became the Head of the Anatomy Department. Rajani’s political transformation was becoming impressive. She was evolving as a human rights activist and her feminist outlook look brought a new political dimension to her politics and a pioneered a new kind of people’s political agenda in Jaffna. She became a tireless campaigner for freedom and democracy against the rule of the gun. She pioneered the formation of the University Teachers of Human Rights (UTHR J) with three other academics which drew anger and wrath from both IPKF and militant groups particularly the Tamil Tigers. Rajani and others recorded all the human rights violations from all sides in the conflict. She believed the human life was so precious that no human life should be eliminated for political reasons. She also supported and was actively involved in Purani, a refuge for destitute women. She became a remarkable mother, a tireless activist and respected academic in an environment that posed a great danger to every human being there at the time.
From time to time Rajani visited me with the children in Colombo in order to make sure that they did not miss their father. During this time she also began to write Broken Palmyra with some others in the UTHR this made her an obvious target of the Tamil tigers. When I read the manuscript I had no doubt what the outcome would be if it was published. I advised Rajani that she would have to lie low and that they would not spare her if she went ahead with its publication. She agreed but the UTHR (J) had to make the decision. By the time she was gunned down, it had not been even published. The Tamil Tigers knew that it was going to be published.
Rajani clearly understood the danger to her life if she continued campaigning but she did not wish to scale down her activities and stop what she felt she had to do. Such was her indomitable courage and determination during such difficult times in the history of Tamil militancy.
Rajani was buried in her family cemetery in Nallur on 25 September 1989. I walked with my two young daughters hand in hand, the most difficult, most painful and saddest of walks in my life. Along with her, the happy days of our family were buried and the family was never the same again without her presence. We have not been able to visit her grave for twenty long years. Each day her daughters passed without their mother, brought home to them their irreplaceable loss. They joined other children in Sri Lanka who lost their parents due to the war. The irony was that it was me, not Rajani who had expected to die in the struggle and she had accepted that her role would be to care for the children. But the total opposite happened. At the beginning of our relationship I never thought that I would end my political career for the responsibility of looking after my children. I thought that my involvement in Sri Lankan politics would result in my death. That did not happen. Instead Rajani gave her life for the human rights of the Tamil people and I had to be alive for the children. I looked after them until they were independent. But my tribute goes to Rajani. It was Rajani’s solid foundation she laid in their formative years that helped me to complete the task. This situation was not specific to my children or family. Such was the dramatic transformation of the political situation and its impact on individual members in the Tamil community within a short period of time of militant activity.
Before she was gunned down, in early September Rajani was in Colombo on her way back from England after a short trip and waited for me in Colombo before travelling back to Jaffna. But I could not make contact with her. She left Colombo in disappointment. Before leaving Rajani wrote a few lines on the back of the cover of the book she bought for me in London and left it for me. This was her last note to me.
To
Him, who lives out of the paradox of deep tenderness and love –with the strive of Bakunin’s characterization of ‘a revolutionary has no interest of his own, no cause of his own…no habits, no belongings he does not even have a name’ If in this era of cataclysm and overwhelming terror – when no victories are won or end seen - if it is only reverence that this woman can pay to him who carries fire in his heart and burning determination in his spirit let it be only that
Rajani 1989.
After Rajani wrote this, she went to Jaffna. Then I received a message on 22nd September which I never wanted to hear. Her death brought the demise of my political career. Rajani’s death also made our relationship brief but our memories have become life long with rich life experiences.
The commencement of Rajani’s political journey with the Tamil Tigers brings to the fore questions about why people join certain militant organizations where dissent will not be tolerated and where criticism might lead to death. I had discussed this issue with Rajani over and over again. The elimination of ‘traitors’ was a common practice in Sri Lanka in both JVP and Tamil militant organizations. Both the JVP and LTTE killed their political adversaries and these killings showed no mercy and some of them demonstrated unimaginable brutality.
Any responsible political organization must explain to the people why they had to resort to such brutal eliminations of their critics. The JVP has failed to do it so far and it’s unlikely that they would do it after so many years have passed since their gruesome murders were carried out. They have not ruled out that they would not do it again. They eliminated those Sinhalese who advocated granting the rights of the Tamil people under the 13th amendment during 1987-89. Both the JVP and Tamil Tigers should take this issue seriously as it is a demonstration of their democratic credentials. If they choose to eliminate their political dissent without dealing with them in a democratic manner now, there will never be room for democratic freedom in the future even if they were to succeed in installing their dictatorships over the masses of people. Rajani’s death and her political legacy shows that ordinary human beings, when faced with acute degradation of human freedom under the rule of the gun will never be silent and their political reaction will be more powerful than the gun. I salute Rajani for being one of such heroic women.Rajani was asked not to return to Jaffna in 1977 from England by the family and friends in the midst of a very destructive war during a time many professionals were leaving Jaffna, but she felt very strongly to get back to serve her community. Rajani refused to listen to the same advice just before her death on her return to Jaffna.
Rajani’s assassination had weakened the Tamil democratic movement. Those who are responsible for her death should accept their political mistake if the Tamil democracy is to become a mature, responsible and viable political force in the coming years. This is because her assassination was symbolic of the political indecency, dictatorial and anti-human nature of Tamil militancy that went off track, leaving a huge political vacuum in the Tamil community.
Even though Rajani was assassinated the political ideas she fought for will never be vanquished. The pro- people political ideas she developed and analysed in Broken Palmyra provides a very powerful critique of Tamil militancy which in the name of Tamil liberation was becoming a ruthless military apparatus and using people cynically to build a dictatorship.
The Tamil democratic struggle needs peoples structures in every sphere of life that would guarantee their rights and freedom and these structures should be strengthened against corrupt politicians and the rule of the gun.
To commemorate Rajani’s life and her contribution to human rights a commemoration meeting will be held on 25th September 2009 at 6.00pm at BMICH in Colombo by the Rajani Thiranagama Commemoration Committee.

Courtesy: http://transcurrents.com/tc/2009/09/keeping_memories_alive_20th_an.html



ராஜனி திராணகம படுகொலை தொடர்பாக வெளிவராத உண்மைகள்!

என் சத்தியப்பதிவு 21 - 09 - 2005

எங்கள் மெடம் ராஜனி ஒரு கலங்கரை விளக்கு!

1989 ம் ஆண்டு செப்டெம்பர் 21ம் திகதி, எங்கள் அன்புக்குரிய மெடம் யாழ். பல்கலைக்கழக மருத்துவபீடத்தில் தன் கடமையை முடித்து விட்டு வீட்டிற்கு போகும்போது வீதியில் வைத்து கோழைத்தனமாகசுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். அவரையும் அவரது நேர்மையையும் நேருக்கு நேராக முகம் கொடுக்க முடியாத 'தமிழீழ விடுதலைக் கோழைகள் முதுகுப் புறமாக வந்து அவரைச் சுட்டுக் கொன்றனர். இந்தக்கோழைத்தனமான கொலையைக் கண்டித்து மருத்துவபீட மாணவர்களும் ஏனைய பல மாணவர்களும் எமது கைகளால் சுவரொட்டிகளை எழுதி யாழ்ப்பணம் எங்கும் ஒட்டினோம்.

அப்போது எமது விடுதலைப்போராட்டத்தைப் பற்றி எனக்குள் எழுந்த உணர்வை நான் பின்வருமாறு ஆங்கிலத்தல் எழுதினேன். இதுவும் ஒரு சுவரொட்டியாக அப்போது ஒட்டப்பட்டது
Fரே Dஓம்
& Fரே Dஉம்ப்
ஈச் ஓஉர் Fரேடொம்...?

இன்றோடு எங்கள் மெடம் கொல்லப்பட்டு 16 வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. அவர் கொல்லப்பட்டு 15 வருடங்களின் பின்னராவது அவரைப்பற்றி ஒரு திரைப்படம் எடுக்கப் பட்டிருப்பது மிகவும் நன்றிக்குரிய விடயம்தான். ஆனால் இன்னும் அவரைக் கொன்றவர்களைப் பற்றிய பல உண்மைகள் சரியாக வெளிவரவில்லை என்பதுதான் மிகக் கவலையான விடயமாகும். இதற்கு முக்கிய காரணம் எம்மிடமிருந்த தத்தமது உயிர் பற்றிய பயம் பிரதானமானதாகும். அதேவேளை நாம் உண்மைகளைச் சொன்னால் அவற்றை ஏற்றுக் கொள்ளும் மனோநிலையில் எமது சமூகம் இருக்கிறதா என்ற சந்தேகமும் எனக்கு உண்டு. இன்றல்ல 1989இல் மெடம் கொல்லப்பட்ட போதும்கூட அவரை யார் கொன்றார்கள் என்ற உண்மையை எமது சமூகம் வெளிப்படையாக ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இருக்கவில்லை என்பதை நான் கண்டேன்.

அப்போதும்கூட பலருக்கு அந்த உண்மை தெரிந்திருந்தும் அதை வெளிப்படையாக ஏற்றுக் கொள்ளுவதற்கு துணிச்சல் இருக்கவில்லை. ஆனால் அந்த உண்மையை தமக்குள் மனதளவில் ஏற்றுக் கொண்டவர்களும் பலர் இருந்தார்கள் என்பதும் மறுபக்க உண்மைதான். அவ்வாறு உண்மை தெரிந்து உள்ளுக்குள் வேதனைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களில் நானும் ஒருவன். அன்று ஏனைய பலரைப் போன்று எனது உயிர், எனது எதிர்காலம் என்று நானும் இந்த உண்மைகளை எனக்குள் போட்டு அமுக்கிக் கொண்டேன். தற்போது நான் என் நாட்டை விட்டு வெளியேறி வெளி நாடொன்றில் ஒரு வைத்தியராக பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் இன்னும் நாட்டில் பல ஒடுக்கு முறைகளுக்கு மத்தியில் வாழும் இலட்சக்கணக்கான தமிழ் மக்களோடு ஒப்பிடுகையில் எனது எதிர்காலத்திற்கும் உயிருக்கும் இவ்வெளிநாட்டில் அதிக உத்தரவாதம் இருக்கிறது. அந்த வகையில் மெடத்தின் கொலை தொடர்பாக எனக்கு தெரிந்த சில உண்மைகளை இன்றாவது வெளியிடடுவது எனது கடமை என்று நினைக்கிறேன்.
எமது அன்புக்குரிய மெடம் கலாநிதி ராஜினி திரணகம அவர்கள் சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட போது நான் அங்கு மருத்துவபீட மாணவனாக இருந்தேன். அவர் எங்களுக்கு வெறும் உடற்கூற்றியல் விரிவுரையாளராக மட்டும் இருக்கவில்லை. அவரின் வகுப்புகள் எப்போதும் மிக உற்சாகம் நிறைந்ததாகவே இருக்கும். தனது அன்றாட விரிவுரைகளுக்கு அப்பால் எமது சமூகப் பிரைச்சினைகளைப் பற்றி சிந்திக்கும் திசையிலும் எம்மை மிகத்திறமையாக அவர் எடுத்து செல்வார். அப்போது அவரின் பரந்த அறிவையும் ஆழமான சமூக உணர்வையும் நாம் கண்டோம். எமக்கு அவற்றை புரிய வைப்பதற்காக சிறந்த திரைப்படங்கள், நாவல்கள் அவர் படித்து ரசித்த கவிதைகள் பலரின் உலக அனுபவங்கள் என சகலவற்றையும் எந்தவித தடங்கலும் இன்றி மள மளவென எம்முன் எடுத்துச் சொல்வார். அன்றைய கால கட்டத்தில் யாழ் பல்கலைக்கழகத்திற்குள் நடந்தவைகள் இப்போதும் ஓர் திரைப்படத்தைப்போல் என் மனதிற்குள் ஓடுகின்றன.

இந்திய இராணுவத்தினரதும் அவர்களோடு சேர்ந்து இயங்கிய ஏனைய தமிழ் ஆயுத இயக்கங்களினதும் கெடுபிடிகள் மிக அதிகமாக இருந்ததால் விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் யாழ்ப்பாண பல்கலைகழகத்தையும் தமது மறைவிடங்களில் ஒன்றாக பாவித்தார்கள். புலிகள் இயக்கத்தின் நபர்கள் மட்டுமன்றி அவர்களின் ஆயுதங்கள் கூட பல்கலைக்கழகத்திற்குள் சில ஊழியர்களினதும் மாணவர்களினதும் உதவியோடு மறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தன. இந்த உண்மை பல்கலைக்கழகத்தில் உயர் மட்டத்தில் இருந்து கீழ் மட்டம் வரை பலருக்கும் தெரிந்திருந்தது. இதற்கு எமது மருத்துவ பீடமும் விதிவிலக்காக இருக்கவில்லை. இதனால் யாழ். பல்கலைக்கழகத்திற்குள் மாணவர்களிடையேயும் விரிவுரையாளர்களிடையேயும் புலிகளைப்பற்றி பேசுவது மிக மிக அச்சம் நிறைந்ததாக காணப்பட்டது. இந்த அச்சத்தின் காரணமாக அன்று புலிகள் இயக்கம்தான் சில மருத்துவபீட மாணவர்களின் உதவியுடன் மெடம் ராஜினி அவர்களை சுட்டுக் கொன்றது என்ற உண்மையைப்பற்றி எவரும் வெளிப்படையாக பேசத் துணியவில்லை. அதுமட்டுமன்றி அக்கொலையைச் செய்தது இந்திய இராணுவம் அல்லது அவர்களோடு நிற்கும் ஏனைய ஆயுதக் குழுக்களில் ஒன்று என்ற பொய்யான கருத்தையே பலரும் பரப்ப முயற்சித்தனர்.

மெடம் அவர்கள் கொலை செய்யப்படுவதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னர் இருந்தே புலிகள் இயக்கத்தின் உளவுப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள் மருத்துவ பீட மாணவர்களின் உதவியுடன் எமது வளாகத்திற்குள் நுழைந்து அவரை வேவு பார்த்தார்கள். மெடத்தோடு நெருங்கிப் பழகிய மாணவர்கள் பலருக்கு இவ்விடயம் தெரிந்திருந்தும் அதை எவ்வாறு வெளியிடுவது என்ற அச்சம் அவர்களிடம் காணப்பட்டது. அதே நேரம் இக்கொலையாளிகளை உள்ளே கூட்டிவந்த சில மாணவர்களும் கூட மெடத்தோடு மிக நெருக்கமாக பழகிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் முக்கியமான இருவரை நான் இங்கு பெயர் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.
அவர்களில் ஒருவர் வடமராட்சியை சேர்ந்த சூரி எனப்படும் சூரியகுமாரன் மற்றவர் முல்லைத்தீவைச் சேர்ந்த தர்மேந்திரா என்பவர்களாவர். புலிகள் இயக்கத்தின் உளவாளிகளும் கொலைகாரர்களும் சூரியோடும் தர்மேந்திராவோடும் மருத்துவபீட வளாகத்திற்குள் நின்று கதைத்து பேசுவதும் வளாக சிற்றுண்டிச் சாலையில் தேனீர் அருந்துவதும் அப்போது மிக வெளிப்படையான நிகழ்ச்சிகளாக இருந்தன. புலிகளின் சாவகச்சேரி பொறுப்பாளர் கேடில்சின் சகோதரரான காண்டீபன் என்னும் பிரபல கொலையாளியும்கூட தர்மேந்திராவோடு தேனீர் அருந்துவதை நான் பலமுறை நேரடியாகப் பார்த்திருக்கிறேன்.

1989 செப்டெம்பர் 21ம் திகதியன்று, 2வது எம்.பீ.பீ.எஸ் பரீட்சையின் இறுதி அங்கம் முடிவடைந்து மெடம் வெளியே வரும்வரை காத்திருந்த புலிகளின் உளவாளிகளில் ஒருவன் வீதியிலே தயாராக நின்றிருந்த கொலையாளிக்கு இரகசியமாக சிக்னல் கொடுத்தான். அதைச் செய்தவன் வேறு யாருமல்ல. அங்கு பணியாற்றிய பாதுகாப்பு உத்தியோகத்தர் செல்வக்குமார் என்பவனே. மெடம் தனது சைக்கிளில் வளாக பிரதான வாசலால் வீதிக்கு இறங்கியதும் அவரை சைக்கிளில் பின் தொடர்ந்த கொலையாளி அவரது தலையின் வலப்பக்கத்தில் முதல் வேட்டைத் தீர்த்தான். பின்னர் அவர் கீழே விழுந்ததும் இன்னும் இரண்டு தடைவைகள் அவர் தலையில் சுட்டுவிட்டுச் சென்றான்.

இந்த கொலையாளி யார் என்பதையும் நான் இங்கு சொல்லவேண்டும். புலிகளின் உளவுப்பிரிவில் பணியாற்றியவரும் கொலையாளியுமான பொஸ்கோ என்பவனே அவன். பொஸ்கோவை சாதாரண மக்களில் பலருக்கு தெரியாது. ஆனால் மெடம் கொல்லப்படுவதற்கு இரண்டு மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பிருந்தே பொஸ்கோவினதும் இன்னும் பல சந்தேகமான நபர்களினதும் நடமாட்டம் மருத்துவ பீடத்திற்குள் அதிகரித்திருந்தது. பொஸ்கோவிற்கு வயது 30 - 35 இடையில் இருக்கும். எப்போதும் மற்றவர்களை சந்தேகத்தோடு குரோதத்தோடும் பார்க்கும் அவனது விறைப்பான முகமே அவனைக் காட்டிக் கொடுத்து விடும். இந்த பொஸ்கோ சூரியோடும், தர்மேந்திராவோடும் அமர்ந்து வளாக சிற்றுண்டி சாலையில் தேனீர் அருந்துவதை நானும் பல மாணவர்களும் கண்டிருந்தோம். முதலில் எனக்கும் இவன் யார் என்று தெரியாது. எம்மோடு படித்த ஒரு மாணவனே எங்களுக்கு பொஸ்கோ யார் என்ற உண்மையைச் சொன்னான்.

மருத்துவ பீடத்திற்குள் இவனின் நடமாட்டம் பல தடவைகள் இருந்ததை நானும் சக மாணவர்களும் கண்டிருந்தோம். இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக இக்கொலை நடக்கும்போது அச்சம்பவத்தை நேரில் பாக்த்த ஓர் மாணவன் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறான். அந்த மாணவனும் நானும் ஒன்றாக திரியும்போதும்கூட பல தடவை பொஸ்கோவை நாம் கண்டிருக்கிறோம். அன்று அந்த மாணவனும் நாங்களும் இணைந்து, 'புலிகள் இயக்கமும், அதன் கொலையாளி பொஸ்கோவும், அவனுக்காக உளவு வேலை செய்த சூரிய குமாரனும் தர்மேந்திராவும்தான் மெடத்தின் கொலைக்கு பொறுப்பு' என்று கூறியிருந்தால் நாங்கள் ஒருவரும் இன்று உயிருடன் இருக்கமாட்டோம். எனவே என் சக மாணவன் கண்ணால் கண்ட அந்தக் கொலையை யாரிடமும் வெளியே சொல்லாதே என எச்சரித்தவர்களில் நானும் ஒருவன். மெடம் கொல்லப்பட்ட மறுதினம் அவரின் உடல் மருத்துவ பீடத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்டபொழுது யாழ். பல்கலைக்கழகத்தின் பல மூத்த விரிவுரையாளர்கள் அங்கு சமூகமளிக்கவில்லை. ஏன்..? காரணம் அவர்களுக்கும் இக்கொலையை செய்தவர்கள் யார் என்று நன்றாக தெரியும்.

சூரி, தர்மேந்திரா ஆகிய இருவரோடும் நெருங்கி பழகியவர்களும், புலிகளின் கொலைகார அரசியலுக்கு ஆதரவாக இருந்த பல மருத்துவபீட மாணவர்களுக்கும் இந்த உண்மை நன்கு தெரியும். மெடம் கொல்லப்பட்டு விட்டார் என்ற செய்தி மருத்துவ பீடத்திற்குள் பரவியதுமே சூரி, தர்மேந்திரா உட்பட அவர்களின் நண்பர்களின் முகங்களை நான் பார்த்தேன். அவர்களின் முகங்களே உண்மையை தெளிவாக வெளிப்படுத்தின. அவர்களைக் காட்டிக் கொடுத்தன. எனது கண்களைக்கூட அவர்களால் நேரடியாக பார்க்க முடியவில்லை. தங்களுக்கு கல்வியை போதித்து வழிகாட்டி, எதிர்கால மாணவ சமூகத்திற்கு கலங்கரை விளக்காக நின்ற அந்த ஒப்பற்ற மேதையை சுட்டுக் கொன்றுவிட்டு அவர்கள் இன்று வெளிநாடுகளில் சுகம் அனுபவிக்கிறார்கள். சூரியகுமாரன் இன்று இங்கிலாந்தில் வைத்தியசாலை ஒன்றில் வேலை செய்கிறான். அன்று அந்த தாயின் இரு குழந்தைகளை அநாதையாக்கிய இக்கொலைத்திட்டத்தின் பிரதான சூத்திரதாரிகளில் ஒருவனாகிய இவன், இன்று தான் உயிர்களைக் காப்பாற்றும் வைத்தியனாக வேஷம் போடுகிறான். இவர்கள் நாளைய சமூகத்தில் பெரிய மனிதர்களாக உலவ நாம் அனுமதிக்கலாமா? இந்த நாகரீக உலகத்தின் முன்னால் இவர்களை நிறுத்தி அம்பலப்படுத்த வேண்டாமா. நிட்சயம் அதை நாம் செய்ய வேண்டும்.

எனது அன்புக்குரிய சக மாணவர்களே நாம் நீண்டகாலம் மௌனமாக இருந்துவிட்டோம் எமது கண் முன்னால் நடத்தி முடிக்கப்பட்ட இந்த அநியாயத்தை மூடி மறைக்க புலிகளும் அவர்களுக்கு ஒத்து ஊதுபவர்களும் இன்னமும் முயற்சி செய்கிறார்கள். ஆனால் நடந்த உண்மை வரலாற்றில் புதைக்கப்பட்டு விடக்கூடாது என்பதற்காகவே நான் இங்கு இதைப் பதிவு செய்கிறேன் இது தொடர்பாக நீங்களும் உங்களின் மனட்சாட்சியின் அடிப்படையில் உண்மையை சமூகத்தின் முன் வைக்க கோரிக்கை விடுக்கிறேன்.

1989ம் ஆணடில் யாழ். மருத்துவபீட மாணவன்

இவர் சிறந்த பேச்சாளராகவும் விளங்கினார்.1912 இல் யாழ்ப்பாணத்தில் மூன்று வாரகாலம் மார்க்க இலக்கியச் சொற்பொழிவுகளை நிகழ்த்தினார்.அவ்வேளை யாழ்ப்பாணத்தில் வாழ்ந்த அசனாலெப்பைப் புலவரினால் யாழ்ப்பாண மக்களின் சார்பில் "வித்துவ தீபம்"என்னும் பட்டம் வழங்கிக் கெளரவிக்கப்பட்டார். அட்டாவதானியாகவும் மதுரைத் தமிழ்ச்சங்கத்தின் உறுப்பினராகவும் விளங்கிய இவர் முப்பதுக்கு மேற்பட்ட நூல்களை இயற்றியுள்ளார். அவற்றுள் திரு பகுதா தந்தாதி,கண்டிக் கலம்பகம்,மெய்ஞ் ஞானக்குறவஞ்சி,கோட்டாற்றுப் புராணம்,கண்டிப் பதிற்றுப் பத்தந்தாதி,அருண்மொழி மாலை,முய்யித்தீன் ஆண்டகைக் காரணப் பிள்ளைத்தமிழ்,தைக்கா சாகிபு வலியுல்லா பிள்ளைத்தமிழ் ,சந்தத்திருப்புகழ்(நபிகள் நாயகத்தின் பேரில் பாடியது)சித்திர கவிப்புஞ்சம் என்பன குறீப்பிடத்தக்கனவாகும்.

அன்புடன் நாகார்ஜுனன் அவர்கட்கு!
அவசரமான கணமொன்றில் அருள்வாக்கி அப்துல் காதிர் புலவர் பற்றிய குறிப்பை உங்களுக்கு துணுக்குப்போல அனுப்ப நேர்ந்தது வருத்தமளிக்கிறது.
கவிஞர் த.துரைசிங்கம் அவர்களின் பைந்தமிழ் வளர்த்த ஈழத்துப் பாவலர்கள் எனும் கைநூலை சமீபத்திற்தான் படித்தேன். அதில் வரும் பகுதியே உங்களுக்கு அனுப்பியது. அருள்வாக்கி அப்துல் காதிர் புலவர் பகுதியைப் படித்தபோது முப்பத்தைந்து வருடங்களிற்கு முன்னால் எனது தமிழாசிரியர் பண்டிதர் இராசரத்தினம் எமக்குப் பாடமொன்றை நிகழ்த்தியது நினைவில் வந்தது. சேனாபதி ஒருவன் தனது குதிரையில் புலவர் ஒருவரை எதிர்கொண்டு அவமானப்படுத்தியது அல்லது சேனாபதியின் குதிரை புலவரின் வயலை நாசப்படுத்தியிருக்கவேண்டும். படைத்தளகர்த்தனுக்கும் புலவருக்கும் பிரச்சனையாகிவிட்டது.பிரச்சனை மேலும் முற்றியபோது புலவர் தனது கவிதையால் அறம் பாடுகிறார்;
ஆர்த்த வாய்க்கால் அதுகடுத்த அம்மையே!
..............
காளிங்கன் ஏறும் குதிரையை மாளக்கொண்டுபோ!


குதிரை உடனே வீழ்ந்து இறந்துவிடுகிறது.

சேனாபதி புலவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்கிறான்.
புலவர் படைத்தலைவனை மன்னித்துப் பாடுகிறார்:

ஆர்த்த வாய்க்கால் அதுகடுத்த அம்மையே!
காளிங்கன் ஏறும் குதிரையை மீளக்கொண்டுவா!


குதிரை மீளவும் உயிர்பெற்று எழுகிறது.
பண்டிதர் இராசரத்தினம் அவர்கள் இதைப் பாடம் நடாத்தும்போது அவர்கண்களில் இருக்கும் தீட்சண்யம்,நம்பிக்கையின் வடிவம்,அவர் உடல்மொழி,முகம் இவை காட்டும் அசாத்தியமான தோற்றம் இன்றும் என்ன, எப்போதுமே என்னால் மறக்க முடியாது.
புலிகள் முஸ்லிம் பெருமக்களை வடமாகாணத்திலிருந்து துரத்தியபோது
கவிஞர் வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன் ; எனது இனம் அழிந்துபோகட்டும்! என கவிதை எழுதியபோது மு.போ வோ வில்வரத்தினம் அவர்களோ அடேய்! நீ கவிஞனடா ,அறம் பாடக்குடாதடா! எமது இனம் அழிந்துபோகுமடா! என்று அறிவுறுத்தியதாக செவிவழிச்செய்தி உண்டு.
கவித்துவ அறச்சீற்றம் நம் மரபில் இன்னும் தொடர்கிறது.
விதியோடு விளையாடும் ராகங்களே!
விளக்கேற்றி உயிர்காக்க வாருங்களே!
என்ற பாடலுக்கு சிவாஜியின் நடிப்பிற்குப் பிரபஞ்சத்தில் எதைக்கொடுத்தாலும் ஈடாகுமா?



பாட்டாலே விளக்கெரியச் செய்தபாவலர்
அருள்வாக்கி அப்துல் காதிர் புலவர்
_____________________________________
கவிஞர் த.துரைசிங்கம்(நன்றி;பைந்தமிழ் வளர்த்த ஈழத்துப் பாவலர்கள்)

பாட்டாலே விளக்கெரியச் செய்து பாட்டாலே விளக்கை அணையச் செய்தார் ஒருபுலவர். அவர்தான் ஈழத்திருநாடு தந்த இணையிலா இஸ்லாமியப்புலவர் அருள்வாக்கி அப்துல் காதிர் புலவர். இந்த அற்புதத்தை அவர் கண்டி மாநகரில் பல்லோர் முன்னிலையில் நிகழ்த்திக்காட்டினார்.

இறையருளும் நல்லிசைப்புலமையும் வாய்ந்த புலவரவர்கள் விளக்கெரியும்படி பாடிய வெண்பா பாடல் வருமாறு;

"எரிவாய் விரிந்தெழுந்து எண்ணெய் மேல் தோய்ந்து
கரிவாய் இருள்போகிக் காட்ட - அரியணையின்
தூண்டா விளக்கே! சுடர்விட்டு நீயென்முன்
ஈண்டிங் கெழுந்து எரி"
இவ்வாறு பாட்டால் தீபத்தை எரியச்செய்வது தீபசித்தி என்றழைக்கப்படும்.அட்டாவதானம்,தசாவதானம்,சதாவதானம் என்பவற்றில் எல்லாம் இது மேலானதாகும். இத்தகைய ஆற்றல்மிக்க புலவரவர்கள் பாட்டால் எரியச்செய்த விளக்கைப் பாட்டாலே அணைத்தும் காட்டினார்.அதற்காக அவர்பாடிய மற்றுமொரு வெண்பாவைப் பார்ப்போம்.

"தூண்டா மணிவிளக்கே! துகள்போக்கும் தூயொழியே


காண்டற்கரியதோர் காட்சியே!!! - வேண்டி
எரியவுனை வைத்ததுபோல் எல்லோரும் பார்க்க
அரியணையில் நீ நின்றணை"
இத்தகு ஆற்றல் மிக்க புலவரவர்களது சிறப்பிற்குத் தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவரின்
"நிறைமொழி மாந்தர் பெருமை நிலத்து
மறைமொழி காட்டி விடும்"
எனும் குறளும்
"நிறைமொழி மாந்தர் ஆணையிற் கிளந்த
மறைமொழி தானே மந்திரம்" எனும் தொல்காப்பியச் சூத்திரமும் தக்க சான்றாகும் எனலாம்.
இவ்வாறு அறிஞர் தம் முன்னிலையில் தமது ஆற்றலைக் காட்டிய புலவர் அவர்களின் செயலினைக் கண்ணாரக் கண்டுகளித்த பொன்னம்பலக் கவிராயர்

" எல்லா அதிசயத்தும் ஈது மிகப்பெரிதாம்
வால்லான்மெய்ஞ் ஞாநியப்துல்ல்காதிர் -பல்லார்முன்
பாட்டால் விளக்கெரித்துப் பாட்டதனாலேயணைத்துக்
காட்டியதோரிக்காட்சி காண்."
என்று பாடிப் பரவசமுற்றார்.

புலவர் பாடும் புலவராய் மெய்ஞ் ஞானியாய் விளங்கிய அப்துர்காதிர் கண்டிமாவட்டத்திலுள்ள "போப்பிட்டி"என்னும் சிற்றூரில் 1866.8.30 இல் பிறந்தவர்.இவரது தந்தையார் ஆ.பி.அல்லாப்பிச்சை ராவுத்தர்.தாயார் கவ்வா உம்மா. இளமையில் அரபுப்பள்ளியில் திருக்குரானும் தமிழ்ப்பள்ளியில் தமிழும் பயின்ற இவர் கண்டியில் உள்ள ராணி அக்கடமியில் (தற்போது அர்ச் போல்ஸ் கல்லூரி)ஆங்கிலம் கற்றார். பின் தமது மூதாதையரின் இடமான திருப்பத்தூருக்குச் சென்று மHமூது முத்துப் பாவாப்புலவரிடம் தமிழ் இலக்கண ,இலக்கியங்களைக் கற்றுத்தேர்ந்தார். தனது பதினாறாவது வயதிலே கவியரங்குகளில் கவிமழை பொழியத்தொடங்கினார்.யாழ்ப்பாணத்தில் நிகழ்ந்த கவியரங்கொன்றில் (16 வயதில்)கவிமழை பொழிந்த இவரது புலமைத்திறனை வியந்தோர் அவ்வரங்கிலேயே இவருக்கு" அருள்வாக்கி"எனப் பட்டம் சூட்டி மகிழ்ந்தனர்.அன்றுமுதல் அருள் வாக்கி என்றே இவர் அழைக்கப்படலானார். உண்மையிலே அவர் அருள்வாக்கினராகவே விளங்கினார்.பலரது தீராத தீராத நோய்களைத்தீர்த்துவைத்தாரெனவும் கூறுவர்.

தேசத்தின் எல்லை கடந்த அவதூறுகள்

‘TBC’ களவும் தேசத்தின் உளவும்: புனையப்பட்ட பொய்களும் கற்பனைச் சாட்சிகளும்

- கீரன்

தேசம்நெற் வாசகர் கருத்துப் பகுதியில் ‘TBC’ வானொலி நிலையக் களவில் SLDF சார்ந்தவர்கள் சிலரது தொடர்பு இருப்பதாக ஆறு மாதங்களுக்கு முன் ஆரம்பித்த வதந்திகள், 12 நவம்பர் 2008ல் ‘தேசம்நெற்’ இணையத்தளத்தில் ஜெயபாலன் - கொன்ஸ்ரன்ரைன் இருவரும் இணைத்து எழுதிய ‘அந்த ராத்திரிக்கு சாட்சி இல்லை: பகுதி -2′ல் எல்லை கடந்த அரசியல் அவதூறுகளாக அருவருப்பின் உச்சத்தைத் தொட்டுள்ளது. நடராஜா சேதுரூபன், ஜெயபாலனுடன் தொலைபேசி உரையாடலில் கூறிய ‘கற்பனைக் கதைகளை’ பதிவு செய்து, தமது ‘குற்றச்சாட்டுக்கு’ ஆதாரமாக தேசம்நெற்றில் வெளியிட்டுள்ளனர்.

நோர்வேயில் வசிக்கும் நடராஜா சேதுரூபன் பற்றிய அறிமுகத்தைப் புகலிடத் தமிழ் இணையங்களைத் தொடர்ந்து அவதானித்து வருபவர்களுக்கு நான் சொல்லித்தான் தெரிய வேண்டியது இல்லை. மூல மூர்த்திக்கு லண்டனில் ஈழபதீஸ்வரம் எனும் பெயரில் கோவில் கண்ட ஜெயதேவன் 2005 காலப் பகுதியில் வன்னிக்குச் சென்று வீரகத்தி மணிவண்ணனிடம் ‘பிரணமத்தின்’ பொருள் அறிந்து, மீண்டு வந்து, எம்மையெல்லாம் மகாவியப்பில் ஆழ்த்திய காலத்தில், அவர் ‘இன்ரநெற்’றில் நடராஜா சேதுரூபன் பற்றி எழுதிய நூற்றுக்கணக்கான பக்கங்களை ஒரு சொடுக்கில் இன்னும் தேடிக் கண்டெடுக்க முடியும். நடராஜா சேதுரூபனை செல்லமாக ஜெயதேவன் எமக்கெல்லாம் ‘ஊத்தை சேது’வாக அறிமுகப்படுத்திய பதிவுகள் இன்னும் பல இணையங்களில் அநாதரவாகக் கிடக்கின்றன. ஆக, நான் எழுதித்தான் நடராஜா சேதுரூபனைத் அறிய வேண்டிய நிலையில் யாரும் இருப்பின் அவர்கள் குறைந்தது ஆறேழு வருடங்கள் ‘உள்ளுக்கு’ இருந்து இப்போதுதான் ‘வெளியில்’ வந்திருக்க வேண்டும்.

‘அந்த ராத்திரிக்கு சாட்சி இல்லை’ என்ற தலைப்பில் வந்த இரண்டு பகுதிகளிலும் எனக்கு முரண்பாடான பல மாற்று அபிப்பிராயங்கள் உண்டு. அதே போல TBC தோற்றம், வளர்ச்சி, வீழ்ச்சி குறித்தும் எனக்கு மாறுபட்ட பார்வைகள் நிறைய உண்டு. SLDF முன்வைக்கும் அரசியல் உள்ளடக்கம், இயங்கும் அரசியல் தளம், திசை, வேகம் குறித்தும் ஜெயபாலனும் கொன்ஸ்ரன்ரைனும் தமது சொந்த கருத்துகளை தெரிவிக்கவும் மற்றவர்கள் அவர்கள் கருத்துகளுடன் மாறுபடவும் பல்வேறு நியாயங்கள் உண்டு. அதுவே கருத்துச் சுதந்திரமும் ஆகும்.

ஆனால் அவர்கள் இருவரதும் சொந்த அபிப்பிராயங்கள் குறித்து நான் முரண்படும் - உடன்படும் கருத்துகளை இங்கு முன் வைத்து அவர்களுடன் ஒர் உரையாடலைச் செய்ய விரும்பவில்லை. ஏனெனில், அவற்றை எல்லாம் விட, அவர்களால் எம்மீது வைக்கப்பட்டுள்ள அவதூறுகள் அதனை மெருகூட்ட புனையப்பட்ட கற்பனைக் கதைகள், ‘பொய்’ச் சாட்சிகள் குறித்துதெல்லாம் முதலில் நான் பேச வேண்டியுள்ளது. அவைகளை அம்பலப்படுத்த வேண்டியதொன்றே பாக்கியாக இருப்பதால், அவர்களுடன் இனி விமர்சன உரையாடல் சாத்தியமற்றது. ‘வெட்டொன்று துண்டு இரண்டாக’ பேசக்கூடிய மொழியொன்றைத் தவிர அவர்களின் எல்லை தாண்டிய அவதூறுகளுக்கு பதிலடி வேறொன்றும் இருக்க முடியாது.

‘பேமிங்காம் சிக்ஸ்’ (Birmingham Six) தாம் குற்றமற்றவர்களென நீரூபிக்க 16 ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்து நீதிக்காக போராட்டத்தைத் தொடர வேண்டியிருந்தது. ‘கில்ஃபேர்ட் ஃபோர்’ (Guildford Four) தம்மீது சுமத்தப்பட்ட குற்றச்சாட்டு உண்மை அல்ல என நிறுவ 20 ஆண்டுகள் சிறையில் நீதிக்காக காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. ஆனால் ஜெயபாலன்-கொன்ஸ்ரன்ரைன் எமக்கு எதிரான சுமத்திய குற்றச்சாட்டுக்கு ஆதாரமாக வெளியிட்ட நடராஜா சேதுரூபனின் ‘ஒலிப்பதிவு’ வாக்குமூலம் முற்று முழுதாக மோசடியானதென எமக்கு இருபது நிமிடங்களில் தெரிய வந்தது.

எமது சட்டதரணியின் ஆலோசனையின் பேரில் நடராஜா சேதுரூபனை தொடர்ப்பு கொண்டு தேசம்நெற் வெளியிட்ட ‘ஒலிப்பதிவு’ குறித்து கேட்ட போது, ”சில மாதங்களுக்கு முன் ஜெயபாலன் என்னுடன் தொலைபேசியில் தொடர்ப்பு கொண்டு TBC களவு குறித்து பேசினார். ஜெயபாலன் அந்த நிகழ்வில் கீரனையும், ராகவனையும் தொடர்பு படுத்த வேண்டுமென கூறினார். கீரன், ராகவன், காண்டி போன்றோர் இதைச் செய்ததாக ஆரம்ப காலத்தில் தேசம் ஜெயபாலனே எனக்கு சொல்லி இருந்தார். ஆகவே அவரை மகிழ்ச்சிப்படுத்துவதற்காக பல விடயங்களை அவருடன் கதைத்து இருந்தேன். அவரிடம் உள்ள எனது ஒலிப்பதிவுகள் அனைத்திலும் நான் கூறிய விடயங்கள் கற்பனையாகவே இருக்கும். குறிப்பாக அவரது இணையத்தில் அண்மையில் போடப்பட்ட எனது ஒலிப்பதிவில் எந்த உண்மையும் இல்லை” எனச் சேது சாதுபோலப் பேசினார். அந்த ஒலிப்பதிவை வாசகர்கள் இங்கே கேட்கலாம்.

சேதுவின் மறுப்பு வாக்குமூலத்தின் ஒரு பகுதியை மட்டுமே இங்கே மக்கள் மன்றத்தில் சமர்ப்பித்திருக்கிறோம். மிக விரிவாகப் பதிவுசெய்யப்பட்டிருக்கும் அந்த மறுப்பு வாக்குமூலத்தை முழுமையாக நீதிமன்றத்தில் ஒப்படைப்போம். அப்போது தேசம் நெற்றின் யோக்கியதை சந்தி சிரிக்கத்தான் போகிறது.

ஜெயபாலன்-கொன்ஸ்ரன்ரைன் அரங்கேற்றிய இந்த ‘ஒலிப்பதிவு’ நாடகத்தில் ‘சேது’ ஒரு நடிகன் என்பது அப்போது எமக்குத் தெரியவந்தது. இப்போது உங்களுக்கும் தெரிய வந்திருக்கும். அந்த ஒலிப்பதிவு ஜூலை அல்லது ஆகஸ்ட் மாதத்தில் செய்யப்பட்டிருந்தால் ஜெயபாலன் எம்மீது இந்த அவதூற்றை திட்டமிட்ட சுமத்த இரசியமாக பல மாதங்கள் நெற்றி வியர்வை நிலத்தில் விழக் கடுமையாக ‘உழைத்துள்ளார்’ என்பதையும் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

“மூன்று உடைப்புச் சம்பவங்களிலும் சம்பந்தப்பட்ட ஒருவருடன், ஓகஸ்ட் இறுதிப் பகுதியில் ‘ஈஸ்ஹாம்’ சிந்துமஹாலில் இடம்பெற்ற சந்திப்பின் போது நியூஹாம் கவுன்சிலர் போல் சத்தியநேசனும் உடனிருந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது” எனக்குறிப்பிட்டு ‘அந்த நபரின்’ அடையாளத்தை மூடிமறைக்கும் ஜெயபாலன்-கொன்ஸ்ரன்ரைன், நீயூஹாம் துணைமேயர் போல் சத்தியநேசன் TBC வானொலி நிலையத்தில் மூன்று முறை திருடியவருடன்’ உணவருந்தியதாக காட்சிப்படுத்தி இன்னொரு சாட்சியை அரங்கேற்றியுள்ளார்.

இச்சம்பவம் குறித்து அறிய துணை மேயர் போல் சத்தியநேசனை அவரது கைபேசிக்கு தொடர்ப்பு கொண்டு கேட்டேன். அதற்கு அவர், ”எனக்குத் தெரிய TBC வானொலியை மூன்று முறை திருடிய எவருடனும் தான் சிந்துமஹாலில் உணவு உண்ணவில்லை” என முற்று முழுதாக மறுப்புத் தெரிவித்தார். ஜெயபாலன் -கொன்ஸ்ரன்ரைன் வைத்த இரண்டாவது சாட்சியமும் இவர்கள் இருவராலும் புனையப்பட்ட அப்பழுக்கற்ற முழுப் பொய்யாகிப் போனது.

வானொலியை மூன்று தடவைகளும் களவாடியதில் சம்மந்தப்பட்டதாக ஜெயபாலனிடம் ஒப்புக்கொள்ளும் நபரின் பெயரை மறைப்பதும் அந்த உடைப்பில் எதுவித தொடர்புமில்லை எனத் தொடர்ந்து கூறிவரும் எங்களை அந்தத் திருட்டில் கோர்த்துவிடுவதும் அயோக்கியத்தனமான ஊடகவியல். உண்மைகளை அம்பலப்படுத்துவோம் என ‘பிலிம்’ காட்டும் தேசம் ஜெர்னலிஸ்டுகள் மூன்று தடவையும் தொடர்புள்ளதாக ஒப்புக்கொள்ளும் அந்த நபரின் முகத்தை மறைப்பதின் பின்னாலுள்ள உள்நோக்கம் என்ன?

லண்டனில் சட்டத்தரணியான எமது நண்பரொருவரிடம் மேற்குறித்த சாட்சியங்களின் எதிர்வினையைக் காட்டி கருத்து கேட்ட போது, ‘பொதுவாக ஒருவரின் வாக்கு மூலத்தில் உள்ள ஒரு பொய்யை கண்டு பிடித்து நிரூபித்து விட்டால் போதும் அவரின் மொத்த வாக்குமூலமும் உண்மைதன்மை அற்றதென நீதிமன்றம் கருதி, அவரின் ஒட்டு மொத்த வாக்குமூலத்தை நிராகரிப்பது போல ஜெயபாலன் -கொன்ஸ்ரன்ரைன் முன் வைத்த சாட்சியங்கள் இரண்டும் முற்று முழுதான பொய்யென்பதால் அவர்களின் குற்றச்சாட்டு திட்டமிட்டு புனையப்பட்ட அவதூறுகள் ஆகிவிட்டன’ என்றார்.

தேசம்நெற்றில் ஜெயபாலன் - கொன்ஸ்ரன்ரைன் வெளியிட்ட ‘ஒலிப்பதிவு’ சாட்சியமான சேதுவுடன் செய்த தொலைபேசி சம்பாசணையின் இறுதியில் ஜெயபாலன், ‘ கீரன் உதைத் தவிர மற்றும் படி நல்லது, நல்ல பொடியன், கீரன் ரென்சனாகுமே ஒழிய, கீரன் சோஃவார் ஓ.கே.’ என்றும் சொல்லியுள்ளார். ஜெயபாலன்! எனது நெஞ்சையே நக்கிவிட்டீர்கள் போங்கள். இந்த ஒலிப்பதிவை ஜெயபாலன் மூன்று அல்லது நான்கு மாதங்களுக்கு முன் செய்திருந்தும் அது குறித்து வெளியில் மூச்சுக் காட்டவில்லை.

சில மாதங்களுக்கு முன் நிகழ்ந்த எனது தாயாரின் மரணவீட்டில் இந்த ஒலிப்பதிவு நாடகத்தின் இன்னொரு அசிங்கமான காட்சியொன்றும் அவைகாற்றப்பட்டுள்ளது. குறிப்பிட்ட இந்த ஒலிப்பதிவின் பிரதிகள் சிலருக்கு கொடுக்கப்பட்டு, மரணவீட்டில் கலந்து கொண்ட சிலரிடம் போட்டுக்காட்டி தமது வக்கிரமான மனவுளைச்சலுக்கு ஒரு வடிகாலும் தேடிக் கொண்டனர். ஒரு மரண நிகழ்வில்கூட தமது குரோதங்களை தீர்த்துக்கொள்ளும் இவர்கள்தான் மக்களுக்காக் குரல் கொடுக்கும் ‘ஜேர்னலிஸ்டுகள்’. மகாமட்டமான பாவப்பட்ட பத்திரிகையாளர்கள் இவர்கள். மற்றவர்களின்’பாவ’ வண்டவாளங்களைத் தண்டவாளத்தில் ஏற்றுவதே தனது ஊடகத் திருப்பணி என்று முழங்கிய ஜெயபாலனின் ‘பாவத்தை’ இனி எந்தக் கங்கையிலும் கரைத்துத் தொலைக்க முடியாது. கூரையேறி கோழி பிடிக்க முடியாத சங்கரியாருக்கு வானமேறி வைகுந்தம் போக வழி காட்டிய கொன்ஸ்ரன்ரைனின் பழிவாங்கும் அரசியல் கயமை எல்லை தாண்டிய அவதூறாகி விட்டது.

TBC பிரச்சினயில் எம்மை தொடர்ப்பு படுத்த ஜெயபாலனும் கொன்ஸ்ரன்ரைனும் எவ்வளவு மினக்கெட்டு இருக்கிறார்கள் என்பற்கு தேசம்நெற்றில் இருவரும் எழுதிய இரண்டு கட்டுரைகளும் அதற்கு அவர்கள் செய்த ‘ஹோம்வேர்க்’கும் வெளிப்படையாக பல இரகசியங்களை போட்டுடைத்துள்ளன. எம்மீதான இருவரினதும் இந்த அவதூற்றுக்கு பின்னால் பலமான ஒரு அரசியல் சதி வலை பின்னப்பட்டுள்ளதென பலர் சந்தேகங்களைக் கிளப்பியுள்ளனர். காலம் அதை வெகுவிரைவில் அம்பலப்படுத்தும்.